In de huiskamer van een jongerengroep. Een jongere geeft aan; we hebben hier een bedtijd. In het weekend mogen we een uur later. De bedtijd vind ik niet zo erg, maar ik vind het wel stom dat we in de vakantie maar een half uur later naar bed mogen, want we zijn toch de volgende dag vrij, dus zou het toch dezelfde tijd moeten zijn dan in het weekend?

Ik heb even doorgevraagd; heb je dit wel eens met de begeleiding besproken? Nee, eigenlijk niet. Even later komt er een begeleidster bij zitten, de jongen voegt meteen de daad bij het woord en begint het gesprek over de bedtijd. De begeleidster legt uit; hier is wel een reden voor; ondanks dat jullie later naar bed gaan, betekent dat vaak niet dat jullie langer slapen. Vaak gebeurt het dan dat het humeur van de jongeren er niet beter op wordt en dat het dan overdag niet zo gezellig is. De jongen denkt even na, en geeft aan “ja, dat is eigenlijk ook wel zo, dan snap ik het ook wel”. Daarmee is zijn “klacht” over de bedtijd opgelost.

In de huiskamer van een PG-groep. Als ik aankom zit er 1 dame, die onrustig is, ze huilt en zegt dat ze niet meer wilt leven. Ik ben bij haar gaan zitten, gevraagd wat er aan de hand is. Ze geeft aan; ik voel me zo alleen, en dan hoef ik niet meer in leven te zijn. (deze mevrouw is als eerste in de huiskamer gebracht, de medewerkers zijn nog onderweg om de andere clienten op te halen, waardoor ze een tijdje alleen zit). Mevrouw wordt zichtbaar rustiger als ik even bij haar zit en checkt steeds of ik haar niet alleen laat. 

Dit is niet direct onvrijwillige zorg, maar wel een situatie in de zorg die deze mevrouw niet fijn vindt.  Ik heb de locatieverpleegkundige gemaild en aangegeven wat ik gezien heb, gevraagd of het probleem herkend wordt en of het misschien ook anders kan? Ik krijg antwoord; er wordt nu rekening mee gehouden dat mevrouw niet de eerste is die gebracht wordt, zodat ze niet meer alleen zit.